ROZWÓD

Chęć zakończenia prawnej więzi łączącej z dotychczasowym małżonkiem, w polskim systemie prawnym, jest obwarowana licznymi wymaganiami i zależna od wystąpienia konkretnych przesłanek. Polski ustawodawca stoi na stanowisku zapewnienia ochrony założonej w wyniku zawarcia małżeństwa rodziny, jak również ochrony dobra wspólnych małoletnich dzieci małżonków. W rozumieniu prawodawcy rozwód ma być ostatecznością, a wszelkie obwarowania prawne mają w jak najdalej idący sposób zabezpieczyć trwałość istniejącego małżeństwa, a przez to przyczynić się dla dobra założonej rodziny. Tym samym, postępowanie zmierzające do orzeczenia rozwodu jest obwarowane licznymi warunkami oraz przesłankami.

1. Jaki organ jest właściwy w przypadku rozwodu?

Zgodnie z wolą prawodawcy o zakończeniu małżeństwa może zadecydować tylko i wyłącznie Sąd w drodze wyroku. Pomimo więc, że zawarcie małżeństwa następuje przed Kierownikiem Urzędu Stanu Cywilnego, to jego rozwiązanie może nastąpić jedynie na drodze postępowania sądowego. Nie ma w tym przypadku znaczenia fakt obustronnej chęci zakończenia trwania małżeństwa. Już więc sama konieczność przygotowania, wniesienia oraz późniejszego popierania powództwa może być dla osoby chcącej się rozwieść dużym problemem. Co więcej, samo wniesienie pozwu nie daje jeszcze gwarancji ostatecznego rozwiązania małżeństwa w wyniku rozwodu. Żeby do tego doszło spełnione muszą zostać konkretne warunki i przesłanki, których wystąpienie dopiero umożliwi orzeczenie rozwodu.

2. Przesłanki orzeczenia o rozwodzie

I. przesłanka pozytywna

Najważniejszą przesłanką, warunkującą możliwość rozwiązania małżeństwa, jest zaistnienie trwałego i zupełnego rozkładu pożycia małżeńskiego. Jest to tzw. przesłanka pozytywna, która musi wystąpić, ażeby Sąd mógł orzec rozwód.

Wskazana zupełność rozkładu pożycia małżeńskiego oznacza, że między małżonkami wygasły trzy  podstawowe więzi:

a) więź psychiczna – objawiająca się brakiem pozytywnego stosunku uczuciowego małżonków wobec siebie, zaufania, lojalności, szczerości czy wsparcia;

b) więź fizyczna – polegająca na braku kontaktów cielesnych małżonków;

c) więź gospodarcza – objawiająca się brakiem m.in. prowadzenia wspólnego gospodarstwa czy wspólnego zamieszkiwania małżonków.

Jeżeli choć jedna z powyższych więzi nie wygasła wówczas nie będzie możliwe orzeczenie rozwodu.

Natomiast trwałość rozkładu pożycia małżeńskiego będzie cechowała się brakiem perspektywy powrotu do wspólnego pożycia małżonków w przyszłości.

II. przesłanki negatywne

Dodatkowo możliwość orzekania o rozwodzie wystąpi w sytuacji braku wystąpienia chociażby jednej z przesłanek negatywnych. Są nimi:

a) dobro wspólnych małoletnich dzieci;

b) sprzeczność rozwodu z zasadami współżycia społecznego;

c) żądanie rozwodu przez małżonka wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego.

Jeżeli więc w toku postępowania sądowego okaże się, że chociaż jedna ze wskazanych sytuacji wystąpi, rozwód nie będzie możliwy.

Z uwagi na fundamentalne znaczenie omawianych przesłanek, dla możliwości orzeczenia rozwodu, w treści pozwu konieczne jest szczegółowe wykazanie zarówno faktu wystąpienia przesłanki pozytywnej, jak też wykazanie braku istnienia przesłanek negatywnych.

3. Orzekanie o winie

Omawiając kwestie dotyczące rozwodu, równie istotne jest przytoczenie elementów znajdujących się w wyroku rozwodowym. Wywierają one bowiem często daleko idące skutki również w innych aspektach naszego życia.

W pierwszej kolejności przytoczyć należy, że zgodnie z art. 57 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, sąd orzekając rozwód orzeka także o tym, czy i który z małżonków ponosi winę rozkładu pożycia.

Istotnym jest jednak to, że na zgodne żądanie małżonków sąd zaniecha orzekanie o winie. W takim przypadku następują skutki takie, jak gdyby żaden z małżonków nie ponosił winy. Kwestia winy odgrywa z kolei istotną rolę w zakresie potencjalnych innych następstw. Dotyczy to wszak możliwości wspomnianej już wyżej negatywnej przesłanki związanej z żądaniem rozwodu przez małżonka wyłącznie winnego czy ubiegania się o alimenty od byłego małżonka (co zostało omówione w dalszej części).

4. Władza rodzicielska i kontakty z dziećmi

Kolejny element wyroku rozwodowego dotyczy małżonków mających wspólne małoletnie dzieci. W takim przypadku, zgodnie z art. 58 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w wyroku orzekającym rozwód, sąd rozstrzyga o władzy rodzicielskiej nad wspólnym małoletnim dzieckiem obojga małżonków i kontaktach rodziców z dzieckiem. Istotne jest jednak to, że w sytuacji, w której polubownie unormowaliście z małżonkiem te kwestie, sąd uwzględni takie pisemne porozumienie, jeżeli jest ono zgodne z dobrem dziecka.

W związku z tym należy przyjąć, że także i ta kwestia stanowi fakultatywny element wyroku rozwodowego. Znajdzie zastosowanie przede wszystkim, gdy nie jesteście w stanie polubownie unormować kwestii wykonywania władzy rodzicielskiej oraz utrzymywania kontaktów nad waszym wspólnym małoletnim dzieckiem.

Warto też zaznaczyć, że sąd w ogóle nie będzie orzekał o kwestii kontaktów nad waszym wspólnym małoletnim dzieckiem, w przypadku wniesienia przez rozwodzących się małżonków zgodnego wniosku w tym zakresie.

5. Alimenty

a) dla dziecka

Ten element wyroku rozwodowego jest obligatoryjny, w przypadku gdy w chwili rozwodu opiekujecie się jeszcze wspólnym małoletnim dzieckiem. W Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym przewidziano, że sąd w wyroku rozwodowym orzeka, w jakiej wysokości każdy z małżonków jest obowiązany do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania dziecka. Będzie to następowało poprzez wskazanie konkretnej kwoty, jaką jeden z byłych małżonków zobowiązany będzie płacić na rzecz waszego wspólnego dziecka. W treści pozwu powinna znaleźć się żądana przez Ciebie kwota alimentacyjna, która to powinna uwzględniać zarówno potrzeby dziecka, jak też zarobkowe i majątkowe możliwości jednego z rodziców, który to będzie zobowiązany do ich uiszczania.

Warto podkreślić, że alimenty są uprawnieniem dziecka, przez co żaden z rodziców, w trakcie rozwodu, nie może zrzec się alimentów od drugiego z rodziców i zobowiązać się do samodzielnego ponoszenia kosztów utrzymania małoletniego dziecka. Orzeczenie w tym zakresie jest niezależne od wniosku jednego z małżonków.

b) dla byłego małżonka

Także i w tym przypadku, w konkretnie wskazanych w ustawie przypadkach, byłemu małżonkowi będzie przysługiwało uprawnienie do otrzymywania od drugiego, byłego już małżonka, alimentów. Należy jednak zaznaczyć, że orzeczenie o tej kwestii następuje wyłącznie na wniosek jednego z małżonków.

Po pierwsze, małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia i który znajduje się w niedostatku, może żądać od drugiego małżonka rozwiedzionego dostarczania środków utrzymania w zakresie odpowiadającym usprawiedliwionym potrzebom uprawnionego oraz możliwościom zarobkowym i majątkowym zobowiązanego.

Po drugie, jeżeli jeden z małżonków został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia, a rozwód pociąga za sobą istotne pogorszenie sytuacji materialnej małżonka niewinnego, sąd na żądanie małżonka niewinnego może orzec, że małżonek wyłącznie winny obowiązany jest przyczyniać się w odpowiednim zakresie do zaspokajania usprawiedliwionych potrzeb małżonka niewinnego, chociażby ten nie znajdował się w niedostatku.

W przywołanych przypadkach wyraźnie widać więc, jak istotne znaczenie ma kwestia orzekania o winie rozkładu pożycia  jednego z małżonków.

Obowiązek dostarczania środków utrzymania małżonkowi rozwiedzionemu wygasa w razie zawarcia przez tego małżonka nowego małżeństwa.

Jednakże gdy zobowiązanym jest małżonek rozwiedziony, który nie został uznany za winnego rozkładu pożycia, obowiązek ten wygasa także z upływem pięciu lat od orzeczenia rozwodu, chyba że ze względu na wyjątkowe okoliczności sąd, na żądanie uprawnionego, przedłuży wymieniony termin pięcioletni.

6. Korzystanie ze wspólnego mieszkania

Sąd będzie orzekał o uregulowaniu sposobu korzystania tylko w przypadku, gdy wraz ze swoim małżonkiem zajmujecie wspólne mieszkania i tylko na czas wspólnego w nim zamieszkiwania już po waszym rozwodzie. Jest to więc wyłącznie rozwiązanie tymczasowe, które wygaśnie, gdy któryś z rozwiedzionych małżonków wyprowadzi się z takiego lokalu. Będzie to faktyczne rozdzielenie małżonków (np. poprzez przyznanie każdemu z nich prawa do korzystania z odrębnych pokoi) w ramach dotychczasowego wspólnego mieszkania.

Warto podkreślić, że orzekając o tej kwestii sąd bierze pod uwagę przede wszystkim potrzeby dzieci i małżonka, któremu powierza wykonywanie władzy rodzicielskiej.

Możliwe jest także, na zgodny wniosek małżonków, orzeczenie o podziale wspólnego mieszkania albo o przyznaniu mieszkania jednemu z małżonków, jeżeli drugi małżonek wyraża zgodę na jego opuszczenie bez dostarczenia lokalu zamiennego i pomieszczenia zastępczego, o ile podział bądź jego przyznanie jednemu z małżonków są możliwe

Również te kwestie stanowić będą fakultatywny element wyroku rozwodowego.

7. Podział wspólnego majątku

Jest to kolejny możliwy, lecz nie obowiązkowy element wyroku rozwodowego. Mianowicie, na wniosek jednego z małżonków, sąd może w wyroku rozwodowym dokonać podziału majątku wspólnego.

Będzie to jednak możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy taki podział nie spowoduje nadmiernej zwłoki w postępowaniu.

8. Eksmisja małżonka

Warto wspomnieć także o możliwości eksmitowania jednego z małżonków, co może nastąpić w drodze wyroku rozwodowego. Jest to jednak rozwiązanie wyjątkowe. Zgodnie z regulacją zawartą w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym w wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków swym rażąco nagannym postępowaniem uniemożliwia wspólne zamieszkiwanie, sąd może nakazać jego eksmisję na żądanie drugiego małżonka.

Powyższe będzie jednak możliwe wyłącznie wtedy, gdy mieszkanie należy do obojga małżonków lub należy do majątku osobistego drugiego małżonka. Taki przypadek nie wystąpi więc wtedy, gdy eksmisja miałaby nastąpić z mieszkania stanowiącego wyłączną własność małżonka.

9. Dowody

Wszelkie okoliczności związane ze sprawą rozwodową będą musiały zostać przez Ciebie wykazane. W toku postępowania rozwodowego możesz korzystać ze wszelkich środków dowodowych, które to ostatecznie pozwolą na udowodnienie określonych faktów. Przede wszystkim będzie to kwestia wykazania trwałości i zupełności rozkładu pożycia małżeńskiego.

W toku postępowania będziesz mógł skorzystać z m.in. dokumentów, fotografii, nagrań, zeznań świadka. Dodatkowo, co istotne, w toku postępowania rozwodowego sąd obligatoryjnie zarządza dowód z przesłuchania stron.

10. Koszty

Wnosząc pozew o rozwód jesteś także zobowiązany do uiszczenia odpowiedniej opłaty sądowej. W przypadku rozwodu jest to opłata stała, która wynosi 600 zł.

Jeżeli jednak w toku postępowania rozwodowego sąd dokonać ma także podziału majątku wspólnego uiścić należy dodatkowo opłatę w wysokości 300 zł (gdy wniosek zawiera zgodny projekt podziału majątku wspólnego) lub 1000 zł (gdy brak zgody co do projektu podziału majątku).

Wskazane wyżej informacje potwierdzają, że rozwiązanie małżeństwa w wyniku rozwodu, jest mocno sformalizowane i wymaga wykazania wielu okoliczności. W tym postępowaniu istotne jest więc jak najwłaściwsze przygotowanie pozwu oraz innych pism procesowych w sprawie. Kwestie, o których sąd orzekać będzie w ramach postępowania rozwodowego, wywołują bowiem daleko idące skutki na wielu płaszczyznach życia. Przez to tak ważne jest zachowanie prawidłowości formalnej pozwu oraz merytoryczne przytoczenie wszystkich argumentów mających znaczenie w sprawie.

Z uwagi na to zachęcamy do skorzystania z usług naszej Kancelarii, zarówno w zakresie przygotowania pozwu oraz innych pism procesowych, a także reprezentacji przed sądem. Pracownicy Kancelarii, posiadający duże doświadczenie w zakresie spraw rozwodowych, oferują swoje fachowe wsparcie w skutecznym i szybkim zakończeniu postępowania.

Zachęcamy także do samodzielnego wygenerowania prawidłowego pozwu o rozwód za pomocą naszego Generatora Pism Dokumentów.

POZEW O ZAPŁATĘ

Brak regularnego, zgodnego z zapisami umowy, dokonywania przez dłużnika płatności może nieść za sobą liczne konsekwencje natury prawnej i faktycznej. W przypadku przedsiębiorców taka sytuacja powoduje brak wpływu należności, tym samym w niektórych przypadkach paraliżując oraz uniemożliwiając dalsze normalne prowadzenie działalności, czy też dokonywanie inwestycji.

1. Pierwszy krok – wezwanie do zapłaty

Jeżeli znalazłeś się w takiej sytuacji, to w pierwszej kolejności powinieneś wezwać dłużnika do zapłaty zalegających należności.  Ze względów dowodowych najlepiej dokonać tego w formie pisemnej, poprzez wysłanie wezwania do zapłaty dłużnikowi (najlepiej za pomocą listu poleconego). W wezwaniu wskaż wysokość dochodzonej kwoty oraz termin jej zapłaty. Takie postępowanie nie tylko może spowodować rzeczywiste zrealizowanie przez dłużnika swojego świadczenia, tym samym zdecydowanie przyspieszając odzyskanie przez Ciebie należności, ale też zabezpiecza Cię na wypadek wystąpienia późniejszego sporu sądowego. Zgodnie bowiem z art. 187 § 1 pkt 3) kpc, przy wniesieniu pozwu będziesz zobowiązany do podania informacji, czy przed wniesieniem powództwa podjąłeś próbę pozasądowego rozwiązania sporu. Co więcej, jeżeli dłużnik zaakceptuje swoje świadczenie w braku wcześniejszego wezwania do zapłaty, pomimo korzystnego wyroku mógłbyś zostać obciążony kosztami toczącego się postępowania sądowego. Z tego względu tak ważne jest wcześniejsze wezwanie dłużnika do zapłaty.

1. Drugi krok – Postępowanie o zapłatę przed Sądem

W przypadku, gdy wystosowane wezwanie w dalszym ciągu nie doprowadzi do zapłaty przez dłużnika dochodzonej należności, koniecznym stanie się wniesienie pozwu do Sądu. Polski prawodawca mając świadomość jak doniosłe znaczenie ma kwestia należytego i terminowego spełniania świadczeń wynikających z zawieranych umów, wprowadza do polskiego systemu prawnego kilka możliwości procesowych zmierzających bezpośrednio do odzyskania pieniędzy. Odzyskania swoich należności możesz dochodzić w postępowaniu:

1. zwykłym;
2. upominawczym;
3. nakazowym
4. uproszczonym;

Każdy ze wskazanych trybów, ze względu na swoją specyfikę, wymaga odrębnego scharakteryzowania i przedstawienia.

1. Postępowanie zwykłe

Jest to najbardziej uniwersalna możliwość dochodzenia swoich należności na drodze sądowej. W przypadku dochodzenia przez Ciebie zapłaty z powodu braku wykonania świadczenia przez dłużnika, jeżeli posiadasz odpowiednie dowody potwierdzające tak samo istnienie zobowiązania (np. umowę) oraz dokument potwierdzający konieczność zapłaty przez dłużnika (np. fakturę, rachunek, wezwanie do zapłaty), warto pochylić się nad innym trybem postępowania. Jeżeli bowiem zdecydujesz się na wniesienie pozwu o zapłatę w postępowaniu zwykłym, to możesz się spodziewać, iż Twoja sprawa będzie toczyć się dłużej niż w przypadku pozostałych trybów postępowań. Dodatkowo jest to najdroższa możliwa droga dochodzenia swoich należności. W tym przypadku będziesz zobowiązany do zapłaty całości opłaty sądowej, obliczonej zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.

1. Postępowanie upominawcze

Postępowanie upominawcze stanowi najpopularniejszy w polskim systemie prawnym sposób dochodzenia należności od dłużników. W trakcie postępowania upominawczego możliwe jest dochodzenie właśnie roszczenia pieniężnego. Dla wierzycieli jest on korzystny zwłaszcza z powodu szybkości postępowania, a przez to związanym z tym szybkim odzyskaniem pieniędzy. Do największych zalet postępowania upominawczego można zaliczyć przede wszystkim brak rozprawy. Sąd będz rozstrzygał o Twoim roszczeniu na posiedzeniu niejawnym – bez konieczności stawiennictwa czy to Ciebie jako powoda, czy to Twojego kontrahenta – jako pozwanego. Co równie ważne, na mocy art. 499 k.p.c. sąd, w sytuacji gdy z wniesionego pozwu wynikać będzie, że:

– roszczenie nie jest oczywiście bezzasadne,

– twierdzenia co do faktów nie budzą wątpliwości,

– zaspokojenie roszczenia nie zależy od świadczenia wzajemnego;

wyda nakaz zapłaty, który to będzie mógł stanowić w przyszłości tytuł wykonawczy, na podstawie którego komornik będzie mógł wszcząć i prowadzić postępowanie w celu dochodzenia Twoich należności.

1. Postępowaniu nakazowe

Także i ten tryb postępowania może okazać się dogodną formą dochodzenia swoich roszczeń, ponieważ także i w tym przypadku sąd orzekać będzie bez przeprowadzenia rozprawy. Postępowanie nakazowe doprowadzi więc do szybkości postępowania. Dzięki niemu zapłacisz też niższą opłatę sądową (w tym przypadku opłata sądowa od pozwu wynosi ¼ opłaty, którą to zobowiązany byłbyś uiścić przy dochodzeniu roszczeń w trybie zwykłym).

W tym trybie możesz dochodzić roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych (nie będzie więc można dochodzić w nim rzeczy oznaczonych indywidualnie np. konkretnego samochodu, czy sprzętu elektronicznego).

Postępowanie nakazowe będzie możliwe wyłącznie w sytuacji określonej w art. 485 k.p.c.. Zgodnie z przywołanym przepisem Sąd wydaje nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym, jeżeli fakty uzasadniające dochodzone  roszczenie są udowodnione dołączonym do pozwu:

– dokumentem urzędowym,

– zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem,

– wezwaniem dłużnika do zapłaty  i pisemnym oświadczeniem o uznaniu długu.

1. postępowanie uproszczone

            Ten tryb postępowania skierowany jest do mniej skomplikowanych, prostych spraw. Postępowanie uproszczone dotyczyć będzie świadczeń, w których to wartość przedmiotu sporu nie przekracza dwudziestu tysięcy złotych, a w sprawach o roszczenia z rękojmi lub gwarancji – jeżeli wartość przedmiotu umowy nie przekracza wskazanej kwoty.

            Analizując możliwość rozpatrzenia sprawy w tym postępowaniu wskazać należy na katalog wyłączeń tj. sytuacji, w których wskazane postępowanie odrębne nie znajdzie zastosowania. Są to sprawy:

– należące do właściwości sądów okręgowych;

– małżeńskie i z zakresu stosunków między rodzicami a dziećmi,

– z zakresu prawa pracy rozpoznawanych z udziałem ławników,

– z zakresu ubezpieczeń społecznych, z wyjątkiem spraw wymienionych w art. 4778 § 2 i spraw o rentę.

Dodatkowo, jeżeli zdaniem Sądu pominięcie przepisów o postępowaniu uproszczonym przyczyni się do sprawniejszego rozwiązania sporu, będzie mógł rozpoznać sprawę z pominięciem tego trybu.

Niewątpliwą zaletą postępowania uproszczonego jest szybkość postępowania oraz niższe koszty opłat sądowych. Musisz jednak pamiętać, że w toku postępowania uproszczonego napotkasz na liczne ograniczenia względem postępowania zwykłego m.in. nie będziesz mógł zmienić powództwa, dochodzić więcej niż jednego roszczenia, czy wnosić o przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych (w sytuacji gdy przewidywany koszt miałby przekroczyć wartość przedmiotu sporu).

Wyraźnie widać, że wybór konkretnego trybu postępowania jest zależny od wysokości długu, rodzaju zobowiązania oraz innych specyficznych cech konkretnej sprawy. Właściwy tryb postępowania daje szansę na sprawniejsze i bardziej ekonomiczne odzyskanie Twoich pieniędzy.

• Trzeci krok – przygotowanie pozwu

Niezależnie od trybu postępowania wszczęcie postępowania sądowego rozpoczyna się wraz z wniesieniem pozwu. Jeżeli chcesz odzyskać swoje pieniądze musisz więc przygotować pozew i wnieść go do właściwego sądu.

1. Sąd do którego wnosisz pozew

Kluczowe znaczenie dla ustalenia właściwości sądu ma kwestia wysokości dochodzonej przez Ciebie kwoty. Zgodnie z art. 17 k.p.c. w sytuacji gdy wartość przedmiotu sporu nie przekracza 75 000 zł sądem właściwym do rozpoznania sprawy będzie sąd rejonowy, a w przeciwnym wypadku sąd okręgowy. Co do zasady sądem właściwym będzie sąd miejsca zamieszkania lub siedziba przedsiębiorcy przeciwko któremu wnosisz pozew (chyba że Wasza umowa lub ustawa przewiduje inny sąd miejscowo właściwy).

1. Wymogi formalne pozwu

Przygotowując pozew musisz uwzględnić liczne wymagania formalne wynikające z ustawy. W pierwszej kolejności w pozwie znaleźć muszą się elementy z art. 126 k.p.c., są nimi:

1)         oznaczenie sądu, do którego jest skierowane;

2)         imiona i nazwiska lub nazwy stron, ich przedstawicieli ustawowych i pełnomocników;

3)         oznaczenie rodzaju pisma;

4)         osnowę wniosku lub oświadczenia;

5)         w przypadku gdy jest to konieczne do rozstrzygnięcia co do wniosku lub oświadczenia – wskazanie faktów, na których strona opiera swój wniosek lub oświadczenie, oraz wskazanie dowodu na wykazanie każdego z tych faktów;

6)         podpis strony albo jej przedstawiciela ustawowego lub pełnomocnika;

7)         wymienienie załączników.

Dodatkowo, zgodnie z § 2 wskazanego przepisu:

Gdy pismo procesowe jest pierwszym pismem w sprawie, powinno ponadto zawierać oznaczenie przedmiotu sporu oraz:

1)         oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy stron albo, w przypadku gdy strona jest przedsiębiorcą wpisanym do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – adres do korespondencji wpisany do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej,

2)         oznaczenie miejsca zamieszkania lub siedziby i adresy przedstawicieli ustawowych i pełnomocników stron,

3)         numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) lub numer identyfikacji podatkowej (NIP) powoda będącego osobą fizyczną, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania lub posiada go nie mając takiego obowiązku lub

4)         numer w Krajowym Rejestrze Sądowym, a w przypadku jego braku – numer w innym właściwym rejestrze, ewidencji lub NIP powoda niebędącego osobą fizyczną, który nie ma obowiązku wpisu we właściwym rejestrze lub ewidencji, jeżeli jest on obowiązany do jego posiadania.

W przypadku dalszych pism, tych informacji nie umieszcza się już w pozwie, jedynie wskazuje się nadaną sygnaturę akt sprawy.

Do pisma bezwzględnie należy dołączyć wszystkie załączniki (w tym dowód opłaty), a także odpis pozwu wraz z załącznikami dla drugiej stromy postępowania.

Co więcej, na mocy art. 187 k.p.c. pozew musi zawierać także:

1)         dokładnie określone żądanie, a w sprawach o prawa majątkowe także oznaczenie wartości przedmiotu sporu, chyba że przedmiotem sprawy jest oznaczona kwota pieniężna;

2)         oznaczenie daty wymagalności roszczenia w sprawach o zasądzenie roszczenia;

3)         wskazanie faktów, na których powód opiera swoje żądanie, a w miarę potrzeby uzasadniających również właściwość sądu;

4)         informację, czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu, a w przypadku gdy takich prób nie podjęto, wyjaśnienie przyczyn ich niepodjęcia.

Bez spełnienia wszystkich tych przesłanek pozew nie zapoczątkuje biegu postępowania sądowego, tym samym uniemożliwiając uzyskanie orzeczenia będącego podstawą dochodzenia należności. Gdy zaś wniesiesz pozew odpowiadający wymogom formalnym, a dodatkowo Sąd uwzględni Twoje merytoryczne wnioski, to tym samym uzyskasz odpowiednie orzeczenie (w zależności od trybu postępowania będzie to wyrok lub nakaz zapłaty), który to będzie podstawą dochodzenia przez Ciebie roszczeń.

1. Uprawomocnienie się orzeczenia oraz egzekucja komornicza

Jeżeli  pozwany nie wniesie we wskazanym ustawowo terminie środka zaskarżenia (sprzeciwu od nakazu zapłaty lub apelacji – w zależności od trybu postępowania) i w dalszym ciągu nie zapłaci na Twoją rzecz zasądzonych należności, to będziesz mógł wystąpić o nadanie orzeczeniu klauzuli wykonalności.  W ostateczności będzie to tytuł wykonawczy umożliwiający przeprowadzanie postępowania egzekucyjnego, które to zmierzać będzie do faktycznego odzyskania Twoich należności. Mając orzeczenie zaopatrzone w klauzulę wykonalności będziesz mógł wystąpić z wnioskiem do komornika o wszczęcie postępowania egzekucyjnego.

Powyższe wyraźnie wskazuje, że odzyskiwanie należności od swojego dłużnika składa się z kilku, często czasochłonnych i kosztownych elementów. Z tego względu tak ważne jest prawidłowe przygotowanie pozwu oraz innych pism procesowych, które to poprzez swoją zgodność z warunkami formalnymi umożliwią szybsze zakończenia postępowania. To w ostateczności umożliwi odzyskanie Twoich pieniędzy.

Pracownicy Kancelarii, posiadający duże doświadczenie w zakresie windykacji, oferują swoje fachowe wsparcie w skutecznym i szybkim dochodzeniu należności, zarówno w zakresie przygotowania pozwu, innych pism procesowych,  jak również w zakresie reprezentowania Ciebie przed sądem.

Zachęcamy także do samodzielnego wygenerowania prawidłowego pozwu o zapłatę za pomocą naszego Generatora dokumentów, do którego link znajdziesz tutaj.

Kredyty hipoteczne we frankach szwajcarskich były popularne w Polsce w latach 2000-2014. Wysokość rat kredytów we frankach szwajcarskich była znacznie niższa niż w przypadku kredytów w złotych, co przyciągało wiele osób do ich zaciągania. Niestety, pojawienie się kryzysu finansowego w 2008 roku i wahań kursu franka szwajcarskiego spowodowało, że wiele osób znalazło się w trudnej sytuacji finansowej.

W przypadku kredytów indeksowanych, zmiany kursu waluty w stosunku do złotego powodowały zwiększenie kwoty raty kredytu. Kredyty te były bardzo ryzykowne, ponieważ poza zmianami kursu waluty, zmiany te były uzależnione także od ogólnego stanu gospodarki i sytuacji na rynku finansowym. Wiele osób, które zaciągnęły kredyty we frankach szwajcarskich, nie były świadome ryzyka, jakie z nimi związane. Banki nie zawsze udzielały w pełni precyzyjnych informacji, a ich umowy często zawierały zapisy niekorzystne dla klientów.

Nasza kancelaria prawna specjalizuje się w reprezentowaniu klientów, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji związanej z kredytami indeksowanymi w walutach obcych. Nasz zespół prawników posiada wieloletnie doświadczenie w sprawach frankowych i pomoże Ci odzyskać Twoje pieniądze.

Oferujemy naszym klientom kompleksowe doradztwo i reprezentację w następujących sprawach:

• analiza umowy kredytowej i skutków jej unieważnienia,
• przygotowanie strategii postępowania,
• negocjacje z bankami w celu zmiany warunków kredytów we frankach szwajcarskich, np. konwersji kredytów na kredyty w złotych lub renegocjacji warunków spłaty,
• reprezentowanie klientów w sprawach sądowych, w przedmiocie unieważnienia umowy kredytowej lub wyłączenia z niej klauzul niedozwolonych.

Jako kancelaria prawna stawiamy na indywidualne podejście do każdego klienta. Zawsze dokładnie analizujemy sytuację i dobieramy najlepsze rozwiązania, aby pomóc naszym klientom osiągnąć sukces.

Dlaczego warto skorzystać z naszych usług?

Nasza kancelaria to zespół wysoko wykwalifikowanych prawników, którzy posiadają bogate doświadczenie w prowadzeniu spraw frankowych. Wiemy, że każda sprawa jest inna, dlatego podejmujemy się każdego zadania z zaangażowaniem i pełnym profesjonalizmem. Jesteśmy przekonani, że jako specjaliści od spraw frankowych jesteśmy w stanie pomóc naszym klientom w odzyskaniu pieniędzy i rozwiązaniu problemów finansowych. Dlatego też zachęcamy do skorzystania z naszych usług, jeśli masz kredyt hipoteczny we frankach szwajcarskich i zmagasz się z trudnościami.

Nie zwlekaj i skontaktuj się z nami już dziś, aby uzyskać darmową konsultację. Nasz zespół prawników doradzi Ci w kwestii najkorzystniejszych rozwiązań i przygotuje indywidualną strategię, która pomoże Ci odzyskać pieniądze oraz uniknąć niepotrzebnych kosztów.